Τον Ξενόπουλο τον είχα απορρίψει τότε στα μετεφηβικά μου χρόνια, όταν διάβαζα λογοτεχνία με τρελούς ρυθμούς. Τον θεωρούσα ελαφρύ και χωρίς βάθος. Ίσως είχαν παίξει τον ρόλο τους και τα πολλά τηλεοπτικά σίριαλ που τότε παίζονταν στην τηλεόραση. Είχα εξαιρέσει τους Φοιτητές, τη Στέλλα Βιολάντη και ένα δυο άλλα.
Τώρα τον διαβάζω και ταυτόχρονα την άπειρη πλέον βιβλιογραφία που τον σχολιάζει. Έχει όμορφα κείμενα. Μερικά μού θυμίζουν τα εφηβικά μυθιστορήματα κυρίως της Γενιάς του 30 που τότε με είχαν μαγέψει.
Σήμερα διάβασα την Αννιέζα. Είναι αληθινά εκπληκτικό πόσο σκληρός στήνεται ο χαρακτήρας του παππού, του κοντε-Τζάννε, που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι η εγγονή του θα παντρευτεί και θα τον εγκαταλείψει.
Αξίζει να το διαβάσει κανείς.